Της Φωτεινή Παπαδάκη
«Τη μισώ αυτή τη χώρα. Κάθε θεσμός της κι ένα έμφραγμα, κάθε νόμος της και μια εμβολή. Εγώ δε θέλω να ΄μαι χώρα. Εγώ θέλω να είμαι η ζωή»… είναι η φωνή του Πεισθέταιρου από τους Όρνιθες του Αριστοφάνη που μας καλεί να ονειρευτούμε, να πετάξουμε μακριά σαν τα πουλιά και να ζήσουμε, να ζήσουμε αληθινά…
Την Κυριακή 26 Αυγούστου ταξιδέψαμε στη Νεφελοκοκκυγία, την πόλη των πουλιών, μια πόλη όπου κυριαρχεί η δικαιοσύνη, η ελευθερία, εκεί όπου βασιλεύει η ίδια η ζωή. Συνοδοιπόροι μας σε αυτό το ταξίδι, ήταν ο εκπληκτικός Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, στο ρόλο του Πεισθέταιρου και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, στο ρόλο του αγαθού φίλου του, Ευελπίδη.
Υπό τους ήχους του Μάνου Χατζιδάκη και με θέα την Ακρόπολη από το θέατρο Ηρώδου του Αττικού, το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης ανέβασε την αριστοφανική κωμωδία «Όρνιθες». Ένα έργο εκπληκτικά διαχρονικό, που πραγματεύεται την αιώνια ανάγκη του ανθρώπου για ζωή, δικαιοσύνη και ελευθερία.
Ο Αριστοφάνης, ο μεγάλος αυτός σατιρικός ποιητής αν και έζησε τον 5ο αιώνα παραμένει επίκαιρος όσο ποτέ, καθώς τα έργα του καυτηριάζουν τα κακώς κείμενα του πολιτικού κόσμου, διακωμωδούν τους συκοφάντες και κόλακες του δήμου και υμνούν αξίες που παραμένουν σταθερές στη ζωή του ανθρώπου. Δημιούργησε τους Όρνιθες απογοητευμένος από την τροπή του Πελοποννησιακού Πολέμου. Που να φανταζόταν ότι το έργο του θα παιζόταν μέχρι και σήμερα και θα γνώριζε τέτοια αποδοχή από το κοινό…
Ένα κοινό που κοιτούσε εκστασιασμένο καθόλη τη διάρκεια της παράστασης, γέλασε με την ψυχή του και προβληματίστηκε και στο τέλος χειροκρότησε θερμά τους ηθοποιούς και χορευτές της παράστασης.
Ανάμεσα στους θεατές διακρίναμε τους: Όλγα Κεφαλογιάννη, Γιώργο Βαρδινογιάννη, Δημήτρη Πιατά, Γρηγόρη Βαλτινό, Γιάννη Βόγλη, Σπύρο Παπαδόπουλο, Θοδωρή Αθερίδη,Σμαράγδα Καρύδη.
«Οι «Όρνιθες» είναι ένα κείμενο πολιτικό και ταυτόχρονα μια ποιητική παραβολή που καυτηριάζει έναν κόσμο απάνθρωπο και ονειρεύεται «μια κοινωνία πουλιών», δηλαδή μια κοινωνία με φαντασία, που υιοθετεί τις Αρχετυπικές αξίες του Δικαίου, της Αξιοκρατίας και της Διαρκούς Κίνησης. Μια κοινωνία που μπορεί να φαντάζει απραγματοποίητη αλλά που ο άνθρωπος αν σταματήσει να την επιθυμεί κινδυνεύει με αφανισμό», σχολιάζει ο Γιάννης Κακλέας, ο σκηνοθέτης που έδωσε σάρκα και οστά στην παράσταση.
Στη σκηνή του ρωμαϊκού θεάτρου έχουν τοποθετηθεί κάποια έπιπλα που όμως στην αρχή δεν είναι εμφανή στον θεατή, καθώς καλύπτονται από λευκά σεντόνια. Στην πορεία του έργου και καθώς προχωράμε στο μεδούλι της ιστορίας αποκαλύπτονται. Ιδιαίτερη αίσθηση προκαλεί ένα επιβλητικό σιδερένιο δημιούργημα, στο οποίο σκαρφαλώνουν οι ηθοποιοί και οι χορευτές, δίνοντας την αίσθηση πως βρίσκονται ψηλά στον ουρανό και ατενίζουν τον κόσμο από εκεί.
Δύο Αθηναίοι φίλοι, ο πονηρός Πεισθέταιρος και ο Ευελπίδης επιθυμούν να βρουν το πουλί Τσαλαπετεινό (που άλλοτε ήταν άνθρωπος, ο βασιλιάς Τηρέας) για να το ρωτήσουν σε ποια πόλη μπορεί κανείς να ζήσει ήσυχα, πλούσια και ειρηνικά. Οι δύο φίλοι εγκαταλείπουν την Αθήνα και ξεκινούν το ταξίδι τους προς αναζήτηση του βασιλιά Τηρέα, επειδή όπως λένε βαρέθηκαν τη δικομανία των Αθηναίων.
Όταν πια βρίσκουν τον Τσαλαπετεινό, εκείνος τους απογοητεύει καθώς δεν έχει να προτείνει καμία πόλη που να τους αρέσει. Τότε όμως ο Πεισθέταιρος συλλαμβάνει την ιδέα να ιδρύσουν μαζί με τον Τσαλαπετεινό-Τηρέα την πόλη των πουλιών στους αιθέρες και της δίνουν το όνομα… Νεφελοκοκκυγία (= κατοικία των κούκων στα σύννεφα, την πόλη δηλαδή των πουλιών). Σε αυτή την πόλη δεν θα υπάρχει φόβος, υποκρισία και η αδικία θα ηχεί σαν μια ξένη λέξη.
Ίσως είναι ουτοπία, αλλά όπως μας είπε και ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος «μια ουτοπία που δεν θα πρέπει να πάψουμε να την αναζητούμε, γιατί η ζωή μας είναι σε μια διαρκή αναζήτηση και ελπίδα. Αυτή δεν πρέπει να χάσουμε, την ελπίδα να αναζητούμε το όνειρο, γιατί το όνειρο μας κρατάει στη ζωή».
Posted in: 
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου